ಆ ಸಂಜೆ ಮಾಡಲು ಏನೂ ಕೆಲಸವಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಸುತ್ತಾಡಿ ಬರೋಣವೆಂದುಕೊಂಡು ಹೊರಟೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ನಡೆದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಹಾಲ್‍ನ ಹೊರಗಡೆ ಮಹಿಳೆಯ ದನಿಯೊಂದು ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಒಳಹೊಕ್ಕೆ. ಸ್ವರಚಿತ ಕವನ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಎಂದು ಬ್ಯಾನರ್ ಇತ್ತು. ಬರೆಯುವ ಚಟ ನನಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಇದ್ದುದರಿಂದ, ಜೊತೆಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆಯಬೇಕಾದ್ದರಿಂದ ಕುಳಿತೆ.
ವೇದಿಕೆಯನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿ ಮೂವರು ಮಹಿಳೆಯರು ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಒಬ್ಬಾಕೆ ಮೈಕ್ ಹಿಡಿದು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಭಾಷೆ, ಶೈಲಿ ನನಗಿಷ್ಟವಾಯಿತು.
“ಯಾರಾಕೆ” ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ, “ಪಕ್ಕದ ಕಾಲೇಜಿನ ಕನ್ನಡದ ಅಧ್ಯಾಪಕಿ” ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಬಂತು.
“ಎಷ್ಟೊಂದು ಜನ ತಮ್ಮೊಳಗೆ ಪ್ರತಿಭೆಯಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೂ, ಇದೂ, ತಾಪತ್ರಯ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ತಾರೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯರಾಗಿದ್ದಾಗ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಆದ್ರೆ ಮದುವೆಯಾದ ಮೇಲಂತೂ ಮುಗೀತು. ಮಹಿಳೆಯರು ಈ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿಯೂ ಮುಂದೆ ಬರಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡರೆ ಛಲ ಬೇಕು. . . . . .” ಹೀಗೆ ಸಾಗಿತ್ತು ಭಾಷಣ.
ಚಪ್ಪಾಳೆಯಿಂದಲೇ ಆಕೆಯ ಮಾತನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಎನಿಸಿತು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡವರು “ಈಕೆಯೂ ಸಾಹಿತಿ. ಹಿಂದೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ.” ಎಂದರು.
ಹೆಸರು ಶಾಂತಾ ಎಂದು ತಿಳಿದಾಗ ಟಕ್ ಎಂದು “ನನ್ನ ಗೆಳತಿ ಶಾಂತಾನಾ” ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮೂಡಿಬಂತು. ಆಕೆ ಕನ್ನಡಕ ತೆಗೆದು ಬೆವರೊರೆಸಿಕೊಂಡಾಗ ನನ್ನ ಗೆಳತಿ ಎಂಬುದು ಖಾತ್ರಿಯಾಯಿತು.
ಶಾಂತಾ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯ ಗೆಳತಿ. ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿಯೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಓದಿದ್ದೆವು. ಅವಳ ಮದುವೆಯಾದ ನಂತರ ಭೇಟಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ 10-12 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಈಗಲೇ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು. ಸರಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಹೋಗೋಣವೆಂದು ಕಾದು ಕುಳಿತೆ. ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮುಗಿದ ನಂತರ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ, “ನನ್ನ ಗುರುತು ಸಿಕ್ಕಿತಾ” ಕೇಳಿದೆ.
“ಯಾರು”, ಕನ್ನಡಕ ಮೂಗಿಗೇರಿಸಿ, “ಅರೆ ಉಷಾ, ಇಷ್ಟು ದಿನವಾದರೂ ಒಂಚೂರೂ ಬದಲಾಗಿಲ್ಲ ಗುರುತು ಸಿಕ್ಕದೆ ಏನು?” ಎಂದಳು.
ಕುಶಲೋಪರಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಕೇಳಿದೆ, “ನಿನ್ನ ಬರವಣಿಗೆ ಹೇಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿದೆ? ನಮ್ಮಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಆಸಕ್ತಿ ತುಂಬಿಸಿದವಳೇ ನೀನು.”
“ಅಯ್ಯೊ, ಈಗೆಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯಾನೇ? ಗಂಡ, ಮನೆ, ಮಕ್ಕಳು - ನಿಭಾಯಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸಾಕಾಗುತ್ತೆ. ಬರವಣಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿಂತೇ ಹೋಗಿದೆ.”
ಉತ್ತರ ಕೇಳಿ ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತಳಾದೆ. “ಇದೇನೆ ಈ ರೀತಿ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೀಯಾ? ಇಷ್ಟೊತ್ತು ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಮಾತಾಡಿದ್ದು?”
“ನೋಡೇ, ಹೇಳೋದು ಸುಲಭ. ನಾನು ಬರೋಲ್ಲ ಅಂದ್ರೂ ನನ್ನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯರು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಬಂದೆ. ಏನೇ ಆಗಲಿ ನೀನಂತೂ ಬರವಣಿಗೆ ಮುಂದುವರೆಸು, ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಡ. ಬರ್ಲಾ, ಮನೇಲಿ ಕಾಯ್ತಾ ಇರ್ತಾರೆ" ಎಂದು ಹೇಳಿ ಉತ್ತರಕ್ಕೂ ಕಾಯದೆ ದೌಡಾಯಿಸಿದಳು.
ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ, ಅವಳ ವಿಳಾಸ ಕೇಳುವುದನ್ನೂ ಮರೆತು, ಹಾಗೆ ಅವಳು ಹೋದ ದಿಕ್ಕನ್ನು ಬೆಪ್ಪಳಂತೆ ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತೆ!
- ಸುಧಾ.ಜಿ
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ