ಶಾಲಾ ಡೈರಿ

ಆತ್ಮೀಯ ಶಿಕ್ಷಕರೇ,

ನನ್ನ ಮಗಳನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಿಮಗೆ ಕಷ್ಟಸಾಧ್ಯವಾಯಿತೆಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಅವಳ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ತಂದೆಯಾದ ನಾನು, ಬಹುಶಃ ಅವಳಲ್ಲಿರುವ ಲೋಪದೋಷಗಳನ್ನೂ ನ್ಯೂನತೆಗಳನ್ನೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ನೋಡಬಲ್ಲೆನಾದ್ದರಿಂದ ನೀವು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಹಾಗೂ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ನಾನು ಶುರುಮಾಡುವ ಮೊದಲು, ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿತನದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿರಬಹುದು ಹಾಗೂ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಪಾತ್ರ ಮಕ್ಕಳಿಗಿರುವಂತೆ ಗುರಿಸಾಧನೆಯ ಲಕ್ಷ್ಯವಿಲ್ಲದಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಗುವೂ ಅಪೂರ್ವವಾಗಿದ್ದು ತನ್ನದೇ ಆದ ಅಭಿರುಚಿ/ಆಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಈ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಜ್ಞಾಪಿಸಲು ಇಚ್ಛಿಸುತ್ತೇನೆ. ಆ ಮಗುವಿನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು ಹೊರಸೂಸುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು ಹಾಗೂ ಅವರು ತಮ್ಮದೇ ಸ್ವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಅವರನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯ. ನಾವು ಪ್ರತಿಬಾರಿಯೂ ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಾವು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಳಜಿಯಿಂದ ಅವರನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅವರಿಗೆ ನೆರವು ನೀಡಿದರೆ ಬಹುಶಃ ಅವರು ತಮ್ಮ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ತಾವೇ ಶೋಧಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರಲ್ಲಿ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ತುಂಬಬಹುದೇನೋ. 

ನನ್ನ ಮಗಳು ಬಹಳ ನಗುತ್ತಾಳೆಂಬುದು ನಿಮ್ಮ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಗ ಅವಳ ಹತಭಾಗ್ಯ ಅಪ್ಪ ಕಳೆದ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದ ಅವಳ ಕಳೆದು ಹೋದ ಮುಗುಳ್ನಗೆಗಾಗಿ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದು ಇಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲು ದಯವಿಟ್ಟು ನನಗೆ ಅನುಮತಿ ನೀಡಿ. ನನ್ನ ಮಗಳಿಂದಾಗಿ ನಿಮಗೆ ಯಾವುದಾದರೂ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅನಾನುಕೂಲವಾಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕ್ಷಮಿಸಿ (ಅದು ತಮಗೆ ತೊಂದರೆ ಎಂದು ಅನಿಸಿರಬಹುದು), ಆದರೆ ನನಗೆ  ಅವಳು ಎಷ್ಟು ಬೇಕಾದವಳೆಂಬುದನ್ನು ನೀವು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅವಳು ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದಾಗ ನಗಬೇಕು ಎಂದು ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ, ಅವಳಿಗೆ ನೋವಾದಾಗ ಅವಳು ನಗಬೇಕು ಎಂದು ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಕಲಿಸಿದ್ದೇನೆ, ನಡೆಯಬೇಕಾದದ್ದು ತನಗೆ ಬೇಕಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯದಿದ್ದರೆ, ಹಾಗೂ ಅವಳು ಪ್ರತಿಬಾರಿಯೂ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದಾಗ ತನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ ತಾನೇ ನಗಬೇಕೆಂದು ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ.

ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಜಿರಾಫೆ ಕಾಲುಗಳಿದ್ದಾವೆಂಬ ವಿಚಿತ್ರ ಸಂಶೋಧನೆಯನ್ನು ನೀವು ಮಾಡಿದ್ದೀರಿ. ಅವಳು ಅದೆಷ್ಟು ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆಂದರೆ, ನನಗೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಮುದ್ದು ಮರಿ ಎಲ್ಲಿ ಹೋದಳು ಎಂದು ಸೋಜಿಗವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಅವಳು ದೃಢವಾಗಿ, ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ, ಹಾಗೂ ಯಾವುದೇ ಭಯವರಿಯದೆ ಎಲ್ಲರ ಮಧ್ಯೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲಬೇಕೆಂದು ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟೆ. ಅವಳು ತನ್ನ ಕನಸುಗಳನ್ನು ನನಸಾಗಿಸಲು, ತನ್ನ ಗುರಿ ಸಾಧಿಸಲು ಇನ್ನೂ ಕೋಟಿ ಮೈಲುಗಳಷ್ಟು ನಡೆದು ಕ್ರಮಿಸಬೇಕು. ನೀವೇನಾದರೂ ಅವಳನ್ನು ಬೈದರೆ ಅವಳು ಸೀದಾ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋಗುವಳೆಂದು ಇಡೀ ಶಿಕ್ಷಕ ಕೋಣೆಗೇ ಗೊತ್ತೆಂದು ನೀವು ಅವಳಿಗೆ ಹೇಳಿರುವಿರಿ.  ತನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ದೇವರ ಪ್ರೀತಿ, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಂದಿರ ಧೈರ್ಯ ಹಾಗೂ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಾಲರಂತಹ ಆದರ್ಶವಿರುವ ಅವಳಿಗೆ ಅವರ ಬಳಿ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಹಿತವೆನಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ವಾಸ್ತವ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಅವಳು ಒಂದು ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ ಸಂತೋಷ ತುಂಬಿದ ಭಾರತವನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಮಿಲಿಯಾಂತರ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳಂತೆ ನನಗೆ ಕಾಣುತ್ತಾಳೆ. ಇಂದು ನಮಗೆ ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವುದನ್ನು ಮಾತನಾಡುವ, ಕೇವಲ ನಾಯಕರ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳದೆ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುವ, ಕಷ್ಟಕರ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುವ ಯುವಜನರು ಬೇಕಾಗಿದ್ದಾರೆ, ಆಗ ಅವರು ಇತರರಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ಹಾಗೂ ಸಂತೋಷದ ಮೂಲವಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಅವಳು ನಿಮಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಅತ್ಯಂತ ಕೆಟ್ಟ ಅಕ್ಷರ ಬರೆಯುವ, ತರಗತಿಯ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪುಸ್ತಕ ಹಾಗೂ ಚೀಲಗಳ ಕುರಿತು ಹೆಚ್ಚು ಮುತುವರ್ಜಿ ವಹಿಸದ, ಯಾವಾಗಲೂ ಯಾವುದರ ಗೊಡವೆಯಿಲ್ಲದೆ  ಖುಷಿಯಾಗಿ ಇರುವ ಹುಡುಗಿಯಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಾಳಂತೆ. ನೀವು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೇನೋ. ಆದರೆ ಅವಳ ಕುರಿತು ತಮಾಷೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅವಳ ಆಪ್ತ ಸ್ನೇಹಿತೆಗೆ ಹೇಳುವುದು ಶಿಕ್ಷಕರಾದ ನಿಮಗೆ ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ನಿಮ್ಮಿಂದ ಇಂತಹ ವರ್ತನೆ ಅನಾಯಾಚಿತ ಹಾಗೂ ಅನುಚಿತ. 

ಕಳೆದ ಶಿಕ್ಷಕ-ಪೋಷಕ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಶಾಲೆಯ ಪಠ್ಯೇತರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಕಾಲೇಜಿನ ವಾರ್ಷಿಕ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವ ಆಸಕ್ತಿ ತೋರುತ್ತಾಳೆಂದು ಅವಳ ಕುರಿತು ದೂರಿದಿರಿ. ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಕ್ರೀಡೆ, ಚರ್ಚಾಸ್ಪರ್ಧೆ, ಚರ್ಚೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಬೇಕು, ಏಕೆಂದರೆ ಇವೆಲ್ಲಾ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಂದಾಗಿ ಅವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ವಿಕಸನವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ 21 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ನೀವು ಇನ್ನೂ ಹಳೇ ಕಾಲದ ಫಾರ್ಮುಲಾ - ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವಂತೆ ‘ಖೆಲೋಗೆ, ಕೂದೋಗೆ ಹೋಗೆ ಖರಾಬ್’ – (ಆಟವಾಡಿದರೆ, ಜಿಗಿದಾಡಿದರೆ ನೀನು ಹಾಳಾಗುತ್ತೀ) ಎಂಬುದನ್ನು ನೋಡಿ ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಒಂದು ಮಗುವಿನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನೋಯಿಸುವುದು ಅದಕ್ಕೆ ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಶಿಕ್ಷೆ ಕೊಟ್ಟಷ್ಟೇ ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಹಾಗೂ ಅಪಾಯಕಾರಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಅವಳ ಮಾನಸಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹಾಗೂ ವಿಕಾಸದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಅಲ್ಪವಿರಾಮ ಅಥವಾ ಬಹುಶಃ ಪೂರ್ಣ ವಿರಾಮವನ್ನೇ ಹಾಕಬಹುದು.

ಒಂದು ಮಗುವಿನಲ್ಲಿ ತಿದ್ದಬಹುದಾದ ದೋಷವನ್ನು ಅಪಾರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಿಮ್ಮ ಕ್ರೂರ ಹಾಗೂ ಅಕಾರಣ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ನೀವು ಒಂದು ಮಗುವಿನ ಮಾನಸಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅಡ್ಡಿಯೊಡ್ಡುತ್ತಿದ್ದೀರಾ ಎಂಬುದು ನಿಮಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲವೇ? ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಪದೇ ಪದೇ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿ ಅವಳನ್ನು ನಗೆಪಾಟಲು ಮಾಡುವುದು ಮಾನಸಿಕ ಹಿಂಸೆಯಷ್ಟೇ ಕೆಟ್ಟದು ಎಂಬುದನ್ನು ನೀವು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರೆಂದು ನಾನು ನಂಬುತ್ತೇನೆ.  ಒಬ್ಬ ಶಿಕ್ಷಕರಿಂದ ಅಂತಹ ವರ್ತನೆ ಖಂಡನೀಯ ಹಾಗೂ ಅಂತಹ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಶಿಕ್ಷಕರೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಲಾಯಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ವರ್ತನೆಯಿಂದಾಗಿ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ನೀವು ಅವರು ಅರಳುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು ಬಿಟ್ಟು ಅವರ  ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಕುಂಠಿತಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ. ತಮ್ಮ ತಪ್ಪನ್ನು ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳದೇ ಹೋಗುವ ಅಂತಹ ಶಿಕ್ಷಕರು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಆ ಶಾಲೆಗಾಗಲಿ, ಆ ಸಮಾಜವಾಗಲಿ ಇನ್ನು ಉತ್ತಮವಾಗುತ್ತದೇನೋ.

ಅಂತಿಮವಾಗಿ ನಾನು ಹೇಳಲು ಇಷ್ಟಪಡುವುದೇನೆಂದರೆ, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವರ ಸಹಪಾಠಿಗಳೆದುರು ಹೀಯಾಳಿಸುವ ಹಾಗೂ ಬೈಯುವ (ತನ್ಮೂಲಕ ಅವರ ಮಾನಸಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಕುಂಠಿತಗೊಳಿಸುವುದು) ಬದಲಾಗಿ ಮಕ್ಕಳ ಏಳಿಗೆಗಾಗಿ ದುಡಿಯಬೇಕು. ಅವರನ್ನು ತುಚ್ಛವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಬದಲು, ಮಾನವ ಜೀವನ ಎಷ್ಟು ಸುಂದರ ಕೊಡುಗೆ, ಎಂಬುದನ್ನು ಅವರು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ, ಹಾಗೂ ಅವರಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ, ನೈತಿಕ, ಮೌಲ್ಯಗಳು ಬೇರುಬಿಡುವಂತೆ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಶಾಲಾ ಜೀವನದ, ಸಂಸಾರ, ಸಮಾಜ ಹಾಗೂ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡ ಏಳ್ಗೆಗಾಗಿ ಸಕಾರಾತ್ಮಕವಾದ ಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವಂತೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವಂತೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ. 

ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಜೀವನವನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸದ ಶಿಕ್ಷಕರಿಗೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನವಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಶಾಲೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಗುವನ್ನು ಸಮಾನವಾಗಿ ಕಾಣುವ, ಅವರ ಕುರಿತು ಪ್ರೀತಿ, ಸಹಾನುಭೂತಿ, ಸಹೃದಯತೆ…ಹಾಗೂ ಮೃದು ಭಾವನೆ ಇರುವಂತಹ ಶಿಕ್ಷಕರು ಇಂದು ನಮ್ಮ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಬೇಕಾಗಿದ್ದಾರೆಯೇ ಹೊರತು, ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರ ಮುಂದೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕುಗ್ಗಿಸಿ ಆ ಮೂಲಕ ಅವರ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವನ್ನೂ ಅವರ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನೂ ನಾಶ ಮಾಡುವ ಶಿಕ್ಷಕರಲ್ಲ.

ಒಬ್ಬ ಶಿಕ್ಷಕರಿಗೆ ತಮ್ಮ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಕುರಿತು ಪ್ರೀತಿ, ಸಹಾನುಭೂತಿಯಿರಬೇಕು ಹಾಗೂ ಅವರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮಕ್ಕಳಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಅವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಸರ್ವಾಂಗೀಣ ಬೆಳವಣಿಗೆಗಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕು. 

ನಿಮಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಸಿಗುವಂತೆ ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಶಾಲೆಯಿಂದ ನನ್ನ ಮಗಳನ್ನು ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದು ತಿಳಿಸಲಿಚ್ಛಿಸುತ್ತೇನೆ. ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಖುಷಿ, ನನ್ನ ಮಗಳು ಮಾನಸಿಕ ಕೌನ್ಸೆಲರೊಂದಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆಂದೂ, ಗುಣವಾಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆಂದೂ ಹಾಗೂ ಅವಳು ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಕಾಣಲು ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಬಿಡುವುದಾದರೆ ನಿಮ್ಮ ಶಾಲೆಯನ್ನು ಬಿಡಲು ಒಪ್ಪಿದ್ದಾಳೆಂದೂ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿಸಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ನಿಮ್ಮ ಕುಹಕ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಗೆದ್ದಿತು ಹಾಗೂ ಇನ್ನೊಂದು ಬಡಪಾಯಿ ಮಗು ಸೋತಿತು ಎಂದು ಹೇಳಲು ನನಗೆ ದುಃಖವಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಬಹುಶಃ ಈ ಪತ್ರ ಓದಿದ ಮೇಲೆ ನೀವು ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಅಲ್ಪ ವಿರಾಮವಲ್ಲ, ಪೂರ್ಣ ವಿರಾಮ ಹಾಕುವ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡುವಿರಿ ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದೇನೆ.

(ರಾಹುಲ್ ವರ್ಮ ಅವರು  ಮಕ್ಕಳು, ಆರೋಗ್ಯ ಹಾಗೂ ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಿತವಾದ ಕೆಳಸ್ಥರದ ಜನರಿಗಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಲಾಭರಹಿತ 

ಉದಯ್ ಫೌಂಡೇಶನ್ ಎಂಬ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಸ್ಥಾಪಕರು.)

ಅನುವಾದ: ಡಾ.ಸುಚೇತಾ ಪೈ